1980ko hamarkadaren hasieran, mendebaldeko herrialdeak trantsizio soziodemografikoko prozesu bizkorra bizitzen hasi ziren, biztanleriaren zahartze nabarmenagatik eta emakumeak lan-merkatuan masiboki sartzeagatik. Eskariaren eta zainketa-eskaintzaren arteko desorekaren ondorioz, iraupen luzeko zainketak arrisku sozial berritzat hartu ziren, eta horiek ulertzeko eta jorratzeko modua eraldatzea eskatzen zuen. Testuinguru horretan, mendekotasuna zaintzeko paradigma alternatibo bat sortu zen, arreta integrala eta pertsonarengan zentratua, eta ikerketek diote hori dela erronkari erantzuteko egokiena.
Monografia hau, lehen mailako espezialisten talde batek idatzia, gai horri buruz gaztelaniaz argitaratutako eskulibururik osoena izango da ziurrenik. Lanaren hasieran, ereduaren oinarri kontzeptualak eta etikoak, oinarri zientifikoak eta esparru juridikora egindako translazioa xehatzen dira. Hurrengo bi atalak, hurrenez hurren, arreta integratuaren eta pertsonarengan oinarritutako arretaren funtsezko kontzeptuen ingurukoak dira. Laugarren zatia antolaketari, giza baliabideei eta ereduaren kostuei buruzkoa da, eta liburuak jardunbide egokiak biltzen dituen eranskin bat ixten du.