Espainiako haurren egoera eta politikak

Espainiako haurren egoera aztertzen duen txosten honen arabera, bereziki osasun- eta hezkuntza-arloan hobekuntza nabarmenak gertatu dira azken hamarkadetan. Azterlanak ondorioztatzen duenez, aitzitik, haur-pobreziaren tasa beheratzeko politika eraginkorrak bideratzen jarraitu beharra ondorioztatzen da erronka nagusienentzat.

Espainiako 0-12 urteko haurren egoera eta politikak aztertzea da txosten honen xedea, eta, horregatik, berariazko ardatz gertatzen da diru-sarrera apaleko etxekoen unitateetan desabantaila sozioekonomikoko egoeran dauden haurrei kontu hartzea; izan ere, azken urteetako krisien eta sortutako orbain sozialen testuinguruan, egoera horrek ahultasun-egoera eta bazterketa-arrisku gehiago eragiten baititu. 1990ean, Espainiak Nazio Batuen Haurren Eskubideei buruzko Konbentzioa berretsi zuenean, herrialdean 6,5 milioi haur zeuden 0 eta 12 urte bitartean, hau da, biztanleria osoaren %16,8. Hogeita hamar urte geroago, adin-talde hori 5,7 milioira eta guztizkoaren %12ra murriztu da.

Txostenaren arabera, haurtzaroak Espainian duen egoerak hobekuntza nabarmenak erakusten ditu azken hamarkadetan, dela osasun-arloan, dela hezkuntza-arloan ere. Etxekoen unitateen errentei eusteko politikek, bereziki haurrekin zuzenean lotutakoek, hobekuntza jakin batzuk sartu dituzte azken urteotan, berme-potentzial handia dutenak, nahiz eta tarte handia geratzen den erabat inplementatzeko eta pobrezia murrizteko gaitasuna hobetzeko. Bereziki, 0 eta 12 urte bitarteko biztanleen pobrezia-tasei aurre egiten jarraitu behar da, antzeko errenta-maila edo txikiagoa duten beste herrialde batzuetakoekin alderatuta. Tasa horiek denboran zehar mantentzen dira, eta haurren ehunekoa handiagoa da. Hori da erronka larrienetako bat, zalantzan jartzen baitu Espainiako haurren proportzio esanguratsu baten oinarrizko eskubideen eraginkortasuna.